morelove

Na parapecie zasnął śnieg.
Przez szybę widać całą tę tęsknotę
za ogórkowa zupą
na gorącym tałerzu
i za babcią też.
Morela rozkwita przy oknie
w doniczce ceramicznej.
Podlewałam i głaskałam
siebie często, ciebie czasem.
Zmarzłam.
Rano pękł kaloryfer.
Okryłam się starą tęsknotą
Znikam w twoim cieniu
więc chyba mnie nie ma
I zastanawiam się wciąż
mając nadzieję głęboka i cichą.
Zachrypniętą nadzieją
się sycę
że w drodze wyjątku
i w tej nagiej przestrzeni
nie pomyli się nic dzisiaj moreli.

linije

W nierównych linijkach

ocierają się o siebie słowa

spocone, skłębione,

zadumane,

zakochane w samych sobie.

W nierównych linijkach

jak w przepisie na żur

lub ciasto 

czekoladowe,

a ja w lustrze przeglądam

bez muzyki w tle,

teraźniejszość. 

Ciągnie się

już tyle lat.

W nierównych linijkach

ktoś rano nad kawą

lub żurkiem w południe

słowa samemu sobie

pod nosem,

żonie, kochankowi

przerwie 

w połowie może

zrozumie inaczej

niż pod skórą moją

zalążek krąży.

W nierównych linijkach 

ktoś z kimś

w przeciwnym kierunku

ku sobie

pogrzebie we własnej

teraźniejszości,

głowie. Głęboko w tchawicy gdzieś.

poklepie się

po brzuchu.

W teraźniejszości

tera, zara. tu.