Po śniadaniu wiał wiatr. 
Chłodny jak czereśnie, 
świeży jak śnieg w listopadzie. 
W puszce po kawie 
rozwijał się dzień 
jakich nie będzie już nigdy. 
Głód spał, nieuważnie. 
Kamienie grały w dwa ognie. 
Ktoś potknął się o kogoś 
w lampie spłonęła ćma. 
Na moim podwórku. 
Na mojej huśtawce. 
Sąsiad telefonuje. 
Z muchami. 

Kurz nach dem Morgenbrot 
kam der Wind. 
Kalt wie Kirschen, 
frisch wie Novemberschnee. 
In der Kaffeedose wuchs ein neuer Tag 
der nie wieder kommen möge. 
Der Hunger schlief unaufmerksam. 
Jemand stolperte über jemanden 
in der Lampe verbrannte ein Schmetterling. 
Steine spielten dodge-ball im Garten. 
Der Nachbar telefonierte. 
Mit niemandem.